Vandaag is de geboortedag van mijn moeder.

Vorige week was haar sterfdag.

Ze stierf een week voordat ze 60 zou worden in 2002.

Mijn moeder was een bijzondere vrouw. Zij gaf een nieuwe betekenis aan ‘er het beste van maken’.

In 1971, een paar maanden na de geboorte van mijn zus, werd de ziekte van hodgkin bij haar geconstateerd. Ze was 29. Net moeder. Ze had kanker. Samen met een groep andere kanker patiënten, werd ze bestraald in ‘de bunker’ in Utrecht. ‘De bunker’ was nog niet eerder gebruikt. Zij hoorde bij de eerste groep patiënten die hier bestraald werd. Wat een bof zou je denken, maar nee. Door een menselijke fout, is de straling te hoog ingesteld. De meeste mensen stierven. Mijn moeder niet. De kanker was weg, maar haar longen waren dermate beschadigd, dat ze de rest van haar leven invalide zou zijn. Dat ik jaren later geboren ben is een wonder.

Ze droeg haar lot.

Haar lichaam was zwak, maar haar geest was sterk. Binnen de vierkante millimeter wist zij haar leven vorm te geven. Aan het roer te staan.

Ze lag vaak in de Zeylmans kliniek in Bilthoven. Het enige antroposofische ziekenhuis in Nederland, dat helaas niet meer bestaat. Ze liet twee kaboutertjes maken (zie foto), om iedere keer als ze opgenomen werd mee te nemen. Dan was ze wat minder alleen.

Toen het ziekenhuis noodgedwongen zou gaan sluiten, zette mijn moeder verschillende advertenties in de kranten, om mensen te werven zich aan te sluiten bij de PAK; Patiënten belangenvereniging Antroposofische Kliniek. Ze kreeg mensen op de been. Helaas is het niet gelukt.

Mijn moeder wist haar leven betekenis te geven, ondanks alle beperkingen. Ik heb daar een groot voorbeeld aan gehad.

Ook heb ik haar gemist. Als ze opgenomen was. Als ze thuis was, naar binnen gekeerd, op zoek naar lucht. Ze had haar handen vol.

Ook was ik bang. Altijd. Bang dat ze dood zou gaan. Alsof de dood een eigen bed had in ons huis.

Mama. Mijn lieve mama. Ik hier, jij daar.

Bedankt voor het leven. Ik wist nooit zo goed wat ik er mee moest. Daarom vond ik het moeilijk dankbaar te zijn. Maar nu kan ik het voelen. Ik leef. Ik ben hier niet voor niets. Ik kom wat brengen, ik kom ontvangen, ik kom ervaren.

Dank je wel mama.