DE KRACHT VAN ERKENNING
“Zo was het”
Poeh, ik zak meteen in mijn lijf. Ja, zo was het. Zo was het voor mij.
Hoe kunstig leef ik mijn leven om de pijnlijke stukken of herinneringen heen. Om niet te voelen. Om maar geen contact te hoeven maken, met de plek die ik ooit verlaten heb in mij. Ik ben daar niet voor niets vertrokken toch? Hoezo contact maken, duh!
Maar toen is toen en nu is nu. En nu kan ik voelen dat ik verlang naar een ruimer jasje. Naar meer ruimte in mij. Dus ja, dan heb ik contact te maken met dat waar ik ooit van vertrokken ben. Schoorvoetend.
Naast mij staat Gwen. Een stevige veiligheid.
Ik kijk, ik voel. En er komt van alles naar boven. Weggestopte woede. Verdriet. Eenzaamheid.
“Zo was het” zegt ze.
Ja, zo was het. Zo was het voor mij.
Deze erkenning, die ik mezelf geef, doet me goed. Mijn jasje voelt al ruimer. En dan heb ik er nog niet eens mee gewerkt. Kan je nagaan.
Recente reacties