Zo, dat is toch een klus!
Niet naar de ander toe hoor, nee, de ander is altijd met alles welkom.
Maar naar mezelf toe.
Zoals vandaag, dat ik maar niet in beweging kom, dat ik aan een dood paard loop te trekken (mezelf) en daar vervolgens mezelf voor op m’n kop geef. Wat een oordelen heb ik toch!
Als ik dan met mijn aandacht naar binnen ga, dan voel ik spanning. Ik heb me voorgenomen vandaag wat te schrijven voor de pagina Voorbij de woorden en dat roept spanning op. Om die niet te hoeven voelen ga ik andere dingen doen. Verander ik in een dood paard.
Aha, ik vind het dus spannend. Welkom aan de spanning.
Wat is er spannend? Of ik wel de juiste woorden vind. Of het wel zinvol is wat ik schrijf. En ga zo maar door.
Welkom aan de hoge eisen die ik aan mezelf stel.
Dan denk ik aan ‘you are enough’, ik adem het in, en voel: ‘o ja, ergens in mijn lijf zit ‘ie, dat ik kan voelen dat ik genoeg ben.
Mét uitstelgedrag
Mét spanning
Mét hoge eisen
En het laatste wat ik dan nog tegenkom is: maar als ik dan weer iets post, dan ben ik wel heel zichtbaar!
Daar moet ik dan wel een beetje om grinniken. ‘Dat is toch juist de bedoeling? De tijd van het verstoppen is voorbij!’
O ja!
ALL OF ME IS WELCOME
Recente reacties