Als je ergens tegen aan loopt in je leven, waar je over gaat tobben, dan is het vaak heel fijn om het daar met iemand over te hebben. Je vertelt waar je mee zit, de ander luistert, geeft wat feed back, of er is misschien herkenning. Dat is fijn. Je bent wat minder alleen met je probleem.
Dan heb je al een beweging gemaakt. Een heel belangrijke beweging.
Maar wat nou als je er steeds maar weer over praat, het vanuit verschillende kanten belicht, en dan merkt dat dat eigenlijk niet -meer- genoeg is? Dat je niet verder komt?
Dan is het tijd voor een volgende stap. Dan kan je een laagje dieper. Voorbij de woorden. Want soms is praten over je problemen ook wel vertrouwd geworden. Je kan een toeschouwer blijven van dat stuk in jezelf. Omdat je ergens weet; als ik er in duik, dan wordt het ongemakkelijk, of pijnlijk.
Toch is die stap nodig. Dat weet je ergens ook wel.
Ik kan je daar bij helpen. Voorbij de woorden, naar daar waar het schuurt, of knelt, of pijn doet. Want daar moet je zijn. Daar roept het. Jou.
Recente reacties