Toen ik net aan mijn derde jaar HBO was begonnen, viel ik om.
In de zomer had ik een fikse keelontsteking gehad, waar ik maar niet van leek op te knappen.
Ik sliep door iedere wekker heen. Als het me wel gelukt was naar school te gaan, kon ik niet recht op blijven zitten, maar hing ik over de tafel. Stuk voor stuk zei ik alles af. Eerst alle leuke dingen. En uiteindelijk ook mijn opleiding.
Alle bloeduitslagen waren goed. Het was een raadsel. Ik kon uiteindelijk niet eens meer voor mezelf zorgen, dus na jaren op mezelf te hebben gewoond, trok ik noodgedwongen weer in bij mijn ouders.
Op mijn slechtste dagen had ik geen energie om te kauwen, dus kon ik alleen maar soep eten. Eén van mijn ouders voerde me dan want de lepel was te zwaar.
Mijn wereld werd heel klein.
Ik was 21.
Nu ben ik 45, en ik begrijp het. Nog steeds wil ik het niet, maar ik begrijp het. Het is een lange weg, nog steeds voel ik me niet gezond. Maar het was nodig. Het was nodig om zo op mezelf terug geworpen te worden. Ik was namelijk al heel jong mezelf kwijt geraakt.
Ik had totaal geen verbinding met mijn lijf, en ook niet met mijn zelf. Door hoe het vroeger thuis was, had ik de conclusie getrokken: ik ben er voor de ander. Uiteindelijk heeft mijn lichaam aan de bel getrokken. En omdat ik het gefluister niet hoorde, moest het heel hard roepen. En nog luisterde ik niet. Dus ik viel om.
Ik ben op meerdere lagen gaan onderzoeken. Wat heeft mijn lijf nodig? wat heeft mijn geest nodig? Ik ben de verbindingen weer gaan leggen, tussen mijn lijf, mijn ziel, mijn geest, mijn heden, mijn verleden. Systemisch werken kwam op mijn pad. Tijdens meerdere familieopstellingen werd de verstrikking zichtbaar tussen mij en het lijden van mijn moeder, en ook tussen mij en het jappenkampverleden van mijn vader. Mijn rugzak was niet te tillen zo bleek. En zo voelde het ook.
Door deze zaken aan te kijken, te erkennen, er om te huilen, ben ik mij lichter gaan voelen. Steeds wat lichter. En steeds meer voel ik hoe ík aan het roer sta van mijn leven, in plaats van dat het me overkomt.
Inmiddels ben ik opgeleid bij Phoenix Opleidingen om zelf opstellingen te begeleiden. Ik blijk er een talent voor te hebben, en kan nu betekenis geven aan the bumpy road die ik heb afgelegd.
Wil jij ook onderzoeken op welke manier jij jouw roepende lijf kan ondersteunen? Sta jij open voor dit onderzoek? Dan ben je van harte welkom op zondag 24 oktober bij “Opstellingendag Ziekte en Gezondheid” in De Bilt, georganiseerd door mij, en Eelco van Hulsen van het Opstellingenlab. Ook Eelco is een getalenteerde opsteller en daarnaast ervaringsdeskundige.
Check voor meer info:
https://lnkd.in/e2mDMX3U of https://lnkd.in/eQeX_fp4
Recente reacties