SCHULD
Ik ben met een lieve vriendin aan het bellen. Ze is ziek. Arme schat.
Dan vraagt ze hoe het met mij gaat.
‘Goed’ zeg ik.
Bam, ik voel het in mijn buik. Schuld. Goed? Hoezo goed, met mij gaat het toch nooit goed? En nu zij ziek is zeg ik dat het goed gaat? Wat denk ik wel niet? Dat kan toch niet? Alsof ik haar laat zitten. En ook alsof ik mama laat zitten.
Wacht eens even. Wat ben ik aan het doen?
O ja, ik voel het al, het is mijn gezinsgeweten dat trekt. “Met ons gaat het nooit goed’. Zo ben ik solidair met mijn zieke moeder, solidair met het jappenkamp verleden van mijn vader. Zo doen wij dat. Het leven is lijden en wij ploeteren er ons doorheen.
Het trekt nog steeds.
Mijn moeder is al bijna 20 jaar geleden overleden. Mijn vader leeft nog, maar is al onderweg (Alzheimer). Ik ben steeds meer mijn eigen pad aan het lopen, uit huis aan het gaan. Steeds opnieuw.
En ja, het gaat goed. Met ups en downs, maar het gaat goed. En dat voelt heel gek.
Recente reacties