Dit is wat ik deed. Er altijd zijn voor de ander. En dat lijkt heel nobel.
Maar als je niet eerst langs jezelf gaat, om te checken of je het in huis hebt om te geven, qua tijd, energie, ruimte, dan is het niet handig to say the least.
Het is een klus om zo’n nieuwe route te bewandelen. Eerst langs mezelf. Omdat ik nog steeds die andere beweging eerst voel. Als ik alert genoeg ben, dan kan ik tegen mezelf zeggen: hoe zit IK erbij? Wil ik dit? Kan ik dit? Heb ik hier ruimte voor?
Maar als ik het niet doe, dan raak ik mezelf kwijt. En als ik het heel lang niet doe, dan gaat mijn lijf protesteren en word ik ziek.
Dus nu zeg ik: ik sta klaar voor jou, als het kan.
Recente reacties